🌿 Ervaringsverhaal (anoniem)
“Ik dacht dat dit gewoon mijn leven was.
Dat ik moest leren verdragen.
Dat het mijn schuld was.”
Jarenlang hield ik alles verborgen.
Voor familie, voor de kinderen, voor mezelf.
Ik zei tegen iedereen dat het ‘wel ging’, maar vanbinnen was ik op.
Op een avond zei mijn oudste kind zachtjes:
“Mama, ik wil niet meer bang zijn.”
Dat brak iets open in mij.
Ik wist niet waar ik moest beginnen.
Ik had geen plek om heen te gaan, geen rust in mijn hoofd, geen plan.
Ik dacht erover om te blijven en later om weer terug te gaan, maar ze wezen me de weg.
Bij Stichting Ambii Parints vonden we iets wat we al lang kwijt waren:
veiligheid en warmte.
De eerste afspraken waren zwaar, maar ook zacht.
Er werd naar mij geluisterd — echt geluisterd.
Niemand zei wat ik moest doen.
Ze stonden naast mij.
Langzaam begon ik weer adem te halen.
Ik zag mijn kinderen spelen zonder schrik.
Ik voelde dat ik weer mens was.
We bouwen nu aan een nieuw leven.
Soms gaat het snel, soms langzaam.
Maar het gaat vooruit.
Ik ben niet meer alleen.
Wij zijn veilig.