Persoonlijk ervaringsverhaal (anoniem)
Ik dacht dat ik moest blijven. Voor de kinderen. Voor de vrede.
Maar de angst werd elke dag groter. Ik voelde me klein en alleen.
Toen hoorde ik over Stichting Ambii Parints.
Ze oordeelden niet. Ze zeiden niet wat ik moest doen.
Ze luisterden. Ze zagen mij.
Voor het eerst voelde ik dat ik niet gek was… maar dapper.
Ik moest loslaten!
De eerste nacht op een veilige plek zal ik nooit vergeten.
Het was stil. Mijn kinderen sliepen zonder te schrikken.
Ik huilde — maar van opluchting.
Nu bouwen we opnieuw. Rustig. Met steun.
Het is niet makkelijk. Maar het is veilig.
En dat maakt alles anders.